Na publikację składa się kilkanaście tekstów zainspirowanych zagranicznymi wyjazdami autora. To eseje, w które wplecione są liczne wątki historyczne i krajoznawcze. "Książka, nawiązująca do stylistyki reportażu, pozostając skarbnicą ciekawych spostrzeżeń na temat obyczajów, kultury i religii tego kontynentu, jest w istocie próbą odpowiedzi na odwieczne pytania ludzkości. Jaka jest natura zła? Skąd w człowieku pojawia się pragnienie poszukiwania Boga? Czy żarliwe umiłowanie prawdy może usprawiedliwiać nienawiść i zbrodnię?" - pisze w posłowiu Krzysztof Dudek, dyrektor Narodowego Centrum Kultury. Szczególnie widoczne jest zamiłowanie autora do historii i religii. Chrabota poświęca sporo miejsce na opis koptyjskiego ruchu eremickiego na egipskich pustyniach w pierwszych wiekach naszej ery. Analizuje, skąd wziął się pomysł na opuszczenie siedzib ludzkich i życie w odosobnieniu w trudnych warunkach. Dziennikarz sięga również głębiej w historię. Zastanawia się nad znaczeniem zagadkowych rytów naskalnych rozsianych po bezkresach pustyni. Przygląda się także fragmentom Biblii, w których pustynia odgrywała szczególnie istotną rolę. Jednocześnie sam podąża śladami historii i dzieli się swoimi spostrzeżeniami i refleksjami. Autor zastanawia się również nad korzeniami islamu i związkami pustyni z powstaniem tej religii.

Szczególnie zgrabnie i z polotem ukazano w książce skomplikowane procesy historyczne rozgrywające się w północnej części Afryki. Na główną bohaterkę tej opowieści dziennikarz wybrał Kahinę, berberyjską władczynię z końca VII wieku, która dała początkowo odpór najazdowi wojsk arabskich. Z porównywalną swadą Chrabota zmierzył się z charakterystyką geologiczną egipskich pustyń - Czarnej i Białej.

Oprócz fascynacji pustynią w książce ukazano również jej drugie, mordercze oblicze. Chrabota przytoczył słynną opowieść dotyczącą zaginięcia kilkudziesięciotysięcznej armii króla Kambyzesa w VI wieku p.n.e. w rejonie oazy Siwa. Z informacjami historycznymi zestawione są dramatyczne losy współczesnych mieszkańców Afryki - nielegalnych emigrantów z Nigru, którzy w poszukiwaniu lepszego miejsca do bytowania, często przepłacają decyzję o wyjeździe życiem, umierając z wycieńczenia na pustyni.

W rozdziale "Odkrywcy" Chrabota przedstawia kilka sylwetek niedocenionych XVIII i XIX-wiecznych podróżników i podróżniczek, eksploratorów afrykańskiego interioru. To pasjonująca opowieść o ludziach, którym niestraszne było rozpoznawanie nietkniętych stopą Europejczyków odległych i do dziś niebezpiecznych zakątków Afryki.

Cechą charakterystyczną książki, obnażającą zawód jej autora są dziesiątki postawionych pytań. Jednak tylko na część z nich Chrabota uzyskał odpowiedź podczas odległych peregrynacji i kwerendy książkowej.

Do publikacji dołączono płytę CD z muzyką skomponowaną przez autora, gdzie wyraźnie słyszalne są bliskowschodnie źródła inspiracji.

PAP - Nauka w Polsce, Szymon Zdziebłowski

agt/bsz