Wiele gatunków prehistorycznej megafauny, czyli dużych zwierząt lądowych, ucierpiało wskutek polowań prowadzonych przez ludzi. Nasi przodkowie, kiedy migrowali na nowe terytoria pod koniec ostatniego zlodowacenia, w szybkim tempie dziesiątkowali pogłowie zwierzyny.

Okazuje się jednak, że o wyginięciu nosorożca włochatego przesądzić mogły zmiany klimatyczne.

Dzięki zsekwencjonowaniu genomu 14 wymarłych nosorożców naukowcy doszli do wniosku, że populacja zwierząt na Syberii była stabilna liczebnie i zróżnicowana genetycznie jeszcze na kilka tys. lat przed ich wyginięciem. Następnie doszło do ocieplenia klimatu, co prawdopodobnie stworzyło zbyt niekorzystne warunki do życia nosorożcom.

Badacze pobrali próbki z tkanek, kości i włosów wymarłych zwierząt.

„Początkowo sądzono, że człowiek przybył na północno-wschodnią Syberię ok. 14-15 tys. lat temu, mniej więcej wtedy, kiedy wyginęły nosorożce włochate. Niedawno jednak odkryto znacznie starsze stanowiska prehistorycznych ludzi. Najsłynniejsze dotowane jest na 30 tys. lat” – opisuje prof. Love Dalen ze szwedzkiego Centrum Paleogenetyki, wspólnego przedsięwzięcia Uniwersytetu w Sztokholmie i Szwedzkiego Muzeum Historii Naturalnej.

Naukowcy zamierzają kontynuować badania. Chcą zsekwencjonować DNA kolejnych osobników, które żyły bliżej okresu wymierania. Dzięki temu liczą na uzyskanie precyzyjniejszego obrazu wydarzeń.

Więcej na ten temat: https://www.cell.com/current-biology/fulltext/S0960-9822(20)31071-X?_returnURL=https%3A%2F%2Flinkinghub.elsevier.com%2Fretrieve%2Fpii%2FS096098222031071X%3Fshowall%3Dtrue (PAP)

krx/ agt/