Mimo pokaźnych rozmiarów goryle odżywiają się głównie liśćmi i owocami. Ich zęby – w porównaniu z innymi małpami człekokszałtnymi - są duże i ostre, co uważane jest za adaptację do długotrwałego przeżuwania łykowatego materiału roślinnego. Zęby nie są zatem przystosowane do gryzienia twardych pokarmów, jak orzechy w twardej łupinie, gdyż trzonowce mogłyby łatwo ulec uszkodzeniu.

"Byłam zaskoczona, kiedy po raz pierwszy zaobserwowałam goryle jedzące orzechy – powiedziała autorka publikacji w "American Journal of Physical Anthropology" Martha Robbins. – Mogliśmy to nie tylko zobaczyć, ale i usłyszeć, kiedy skorupy ustępowały pod niebywałą siłą ugryzienia. Goryle mają duże, silne szczęki, ale nie spodziewaliśmy się tego, bo ich zęby nie są dobrze przystosowane do takiego sposobu wykorzystania".

Orzechy Coula edulis są otoczone twardą, zdrewniałą łupiną, której rozłupanie wymaga ok. 271 kg nacisku. Są dostępne przez trzy miesiące w roku. Goryle z parku do trzech godzin dziennie poświęcają na dobieranie się do tego wysokoenergetycznego pożywienia.

Jest to o tyle zaskakujące, że zwierzęta żywiące się twardym pożywieniem mają raczej silne, zaokrąglone trzonowce, które działają jak tłuczek i moździerz. Goryle - tak jak inni roślinożercy - mają zęby o ostrych krawędziach, które rozdrabniają liście. Przy ogromnej sile niezbędnej do rozłupywania orzechów zęby o ostrych krawędziach mogą się łamać. Dlatego naukowców zdziwił fakt, że małpy z Loango regularnie igrają z ryzykiem, narażając zęby na działanie takich sił. Skoro goryle robią to rok w rok, ich zęby muszą być solidniejsze, niż się wydawało.

Okazuje się ponadto, że dieta goryli nizinnych może być dużo bogatsza, niż zakładano. Skoro inne populacje, które mają dostęp do orzechów - ich nie jedzą - może to sugerować, że jest to zachowanie kulturowe – goryle muszą je zaobserować i nauczyć się go od innych członków grupy. (PAP)

mrt/