Do niedawna naukowcy uważali, że hipopotam nilowy (Hippopotamus amphibius) zniknął z Europy Środkowej około 115 tys. lat temu, wraz z początkiem ostatniej epoki lodowcowej. Najnowsze badania dowodzą, że hipopotamy wymarły w Europie Środkowej dziesiątki tysięcy lat później, niż dotąd sądzono.

Analizy prehistorycznego DNA i metoda datowania radiowęglowego potwierdzają, że przetrwały one na Nizinie Górnoreńskiej, gdzie żyły w trakcie łagodnej fazy epoki lodowcowej. Było to między ok. 47 tys. a 31 tys. lat temu, czyli w samym środku ostatniego zlodowacenia. Prehistoryczne hipopotamy z Europy żyły obok mamutów, gdy klimat ochładzał się wraz z nadchodzącym zlodowaceniem.

„Niesamowite jest, jak dobrze zachowały się te kości. Udało nam się z wielu szczątków kostnych pobrać próbki nadające się do analizy” – powiedział dr Ronny Friedrich z niemieckiego Curt-Engelhorn-Zentrum Archaometrie.

Sekwencjonowanie prehistorycznego DNA wykazało, że hipopotamy z epoki lodowcowej należały do tego samego gatunku co hipopotamy afrykańskie. Datowanie metodą radiowęglową potwierdziło z kolei ich występowanie w cieplejszej fazie zlodowacenia.

Analiza genomu wykazała, że europejska populacja hipopotamów charakteryzowała się wyjątkowo niską różnorodnością genetyczną, co sugeruje, że była ona niewielka i geograficznie izolowana.

Odkrycie, dokonane przez międzynarodowy zespół naukowców, zmienia nasz obraz epoki lodowcowej. Oznacza bowiem, że w skali lokalnej klimat mógł być dość mocno zróżnicowany.

Na Nizinie Górnoreńskiej hipopotamy, przystosowane do ciepłego klimatu, żyły obok zwierząt zimnolubnych, takich jak mamuty i nosorożce włochate. Tworzyło to niezwykłą mieszaninę fauny, wskazując na złożoność ekosystemu epoki lodowcowej. (PAP)

krx/ bar/