Neandertalczycy, nasi wymarli krewniacy, często przebywali nad wodą. Świadczą o tym zmiany anatomiczne w obrębie ucha w ich czaszkach – piszą naukowcy na łamach magazynu „PLOS ONE”.
Syndrom ucha pływaka może pojawić się, gdy uszy narażone są na ciągłą wilgoć, w tym na działanie chłodnego, wilgotnego wiatru. Wówczas tworzą się zgrubienia w kanale usznym. Podobne zmiany anatomiczne zaobserwowano w czaszkach neandertalczyków, naszych wymarłych krewniaków.
Badania prowadził zespół pod kierunkiem Erika Trinkausa z Washington University (USA). Naukowcy przebadali 77 czaszek, w tym należące do neandertalczyków oraz ludzi współczesnych anatomicznie z czasów prehistorycznych.
Okazało się, że w czaszkach ludzi współczesnych anatomicznie, naszych bezpośrednich przodków, zmiany typowe dla syndromu ucha pływaka pojawiały się z podobną częstotliwością, jak ma to miejsce obecnie. Dla odmiany, u neandertalczyków była to przypadłość dość powszechna, występująca dwa razy częściej, niż u ludzi.
Naukowcy sądzą, że mogło to wynikać z faktu, iż neandertalczycy spędzali dużo czasu nad wodą, gromadząc tam pożywienie i inne surowce. Nie zawsze jednak występowanie ucha pływaka idzie w parze z zamieszkiwaniem przez nich w pobliżu akwenów. Badacze podejrzewają, że dodatkową przyczyną tej dolegliwości mogły być zatem czynniki genetyczne.
Więcej: https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0220464 (PAP)
krx/ zan/
