Dzisiejsze koty zalicza się do jednej z dwóch grup: albo do podrodziny panter (Pantherinae), albo do kotów (Felinae). Do pierwszej należą duże ryczące koty, takie lwy, tygrysy czy jaguary, do drugiej – mruczące rysie, oceloty czy koty domowe.

Dlatego nie jest prosto odpowiedzieć na pytanie, jakie odgłosy wydawały tygrysy szablozębne, ponieważ żyły one, zanim jeszcze rodzina kotów podzieliła się na podrodziny ryczącą i mruczącą – piszą naukowcy z North Carolina State University (USA).

„Z ewolucyjnego punktu widzenia tygrysy szablozębne oddzieliły się od kotów, zanim grupa podzieliła się na dwie współczesne podgrupy – wyjaśnia członek zespołu, Adam Hartstone-Rose. – Oznacza to, że lwy są bliżej spokrewnione z kotami domowymi niż oba gatunki z tygrysem szablozębnym”.

Badacze starali się zrekonstruować wielkość i układ kości gnykowych w krtani tygrysów szablozębnych. Próbowali odpowiedzieć na pytanie, co mogło być decydujące w wokalizacji u tych drapieżników, czy liczba i wielkość tych kości, czy może anatomia tkanek miękkich.

„Ludzie mają tylko jedną kość gnykową, koty mruczące aż dziewięć, a ryczące siedem” – opisuje członkini zespołu, Ashley Deutsch. Jak dodaje, tygrysy szablozębne mają tylko siedem takich kości. Wydawałoby się więc, że powinny być kotami ryczącymi. Gdy jednak naukowcy przyjrzeli się anatomii współczesnych kotów, zdali sobie sobie sprawę, że same kości nie są odpowiedzialne za wokalizację.

Naukowcy zestawili budowę anatomiczną czterech gatunków kotów ryczących: lwów, tygrysów, lampartów i jaguarów oraz pięciu gatunków mruczących: kuguarów, gepardów, karakali, serwali i ocelotów. Porównali je do 105 kości gnykowych tygrysa szablozębnego Smilodon fatalis.

Wyniki nie są jednoznaczne. Jeśli wokalizacja zależy od liczby kości gnykowych, to tygrysy szablozębne ryczały, a jeśli od ich kształtu – mogły mruczeć.

Możliwe też, że wydawały bardzo niskie dźwięki, rycząc w dużo głębszym rejestrze niż dzisiejsze lwy i tygrysy.

Więcej tutaj.  (PAP)

krx/ zan/