Miłość, jedno z najważniejszych i najbardziej złożonych ludzkich uczuć, odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu więzi między jednostkami, budowaniu relacji rodzic-dziecko oraz wpływa na interakcje z innymi ludźmi, a nawet z naturą. Mimo jej fundamentalnego znaczenia, nadal niewiele wiadomo na temat mechanizmów nerwowych stojących za różnymi formami miłości, z wyjątkiem miłości romantycznej i macierzyńskiej.

Nowe badanie, przeprowadzone przez zespół fińskich naukowców rzuca światło na ten temat.

Za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI), zbadali oni aktywność mózgu podczas odczuwania miłości do sześciu różnych obiektów: partnera romantycznego, dzieci, przyjaciół, nieznajomych, zwierząt domowych i natury.

Wyniki badania pokazują, że aktywność mózgu zależy od obiektu miłości. Okazało się, że miłość do dzieci (rodzicielska) generowała najbardziej intensywną aktywność mózgu, tuż za nią znajdowała się miłość romantyczna.

„Wyobrażona miłość rodzicielka aktywowała miejsce głęboko w systemie nagrody mózgu w obszarze prążkowia. Te samej reakcji nie zaobserwowano w przypadku innych rodzajów miłości” – powiedział Parttyli Rinne, filozof i badacz, który koordynował badanie.

Uczestnicy badania mieli za zadanie wyobrazić sobie konkretny rodzaj miłości na podstawie krótkiego opisu, albo wysłuchiwali historii o różnych rodzajach miłości.

Miłość interpersonalna aktywowała obszary mózgu związane z poznaniem społecznym w złączu skroniowo-ciemieniowym i linii pośrodkowej znacznie bardziej niż miłość do zwierząt domowych lub natury. Natomiast u właścicieli zwierząt miłość do zwierząt aktywowała te same regiony znacznie bardziej niż u uczestników badania bez zwierząt. Miłość w bliskich więziach była związana z wyraźnie silniejszą i bardziej rozległą aktywacją w układzie nagrody mózgu niż miłość do obcych, zwierząt domowych lub natury.

Naukowcy wskazują, że doświadczenie miłości jest kształtowane zarówno przez czynniki biologiczne, jak i kulturowe, wynikające z fundamentalnych neurobiologicznych mechanizmów przywiązania.

Po zakończeniu badania fMRI uczestnicy oceniali swoje ogólne odczucia wywołane przez różne kategorie bodźców. Miłość romantyczna i rodzicielska były najwyżej ocenianymi kategoriami we wszystkich siedmiu wymiarach. Miłość do nieznajomych została oceniona jako najmniej zgodna z własnym rozumieniem tego, czym jest miłość. Uczestnicy badania ocenili, że miłość do zwierząt, nieznajomych i przyjaciół była najtrudniejsza do odczucia podczas zadania polegającego na wyobrażaniu sobie tego typu miłości.

Analiza aktywności mózgu podczas wszystkich typów miłości wykazała, że miłość aktywuje szerokie obszary w płatach skroniowych oraz lewej korze przedczołowej, jak również w móżdżku. Aktywacja różnych obszarów mózgu podczas słuchania historii była bardziej rozległa niż podczas zadania skoncentrowanego na wyobrażeniach. Natomiast dezaktywacja różnych obszarów mózgu była bardziej widoczna podczas wyobrażania sobie niż podczas słuchania historii o miłości.

Miłość do natury aktywowała inne regiony mózgu, które nie były zaangażowane w miłość interpersonalną, w tym zakręt wrzecionowaty i zakręt przyhipokampowy. Ponadto, miłość do natury prowadziła do aktywacji obszarów mózgu związanych z systemem nagrody oraz obszarów odpowiedzialnych za przetwarzanie wizualne, ale nie aktywowała obszarów mózgu związanych z poznaniem społecznym. (PAP)

Autorka: Urszula Kaczorowska

uka/ agt/