„Pong” to jedna z najstarszych i najprostszych gier elektronicznych - symulacja tenisa stołowego przy użyciu grafiki dwuwymiarowej. Po raz pierwszy została wydana w roku 1972 w wersji na automaty do gier, później pojawiły się wydania na konsole, komputery, telefony komórkowe, smartfony.

Do gry w Ponga wykorzystywano już między innymi umieszczone w naczyniu komórki mózgowe. Teraz Vincent Strong i jego koledzy z University of Reading (Wielka Brytania) wypróbowali jeszcze prostszy model gracza.

Naukowcy nasycili jonami zawierający wodę materiał polimerowy, aby reagował na bodźce elektryczne. Pod wpływem prądu jony w polimerze przemieszczają się do źródła prądu, przyciągając wodę i powodując pęcznienie żelu.

Grę uruchomiono na standardowym komputerze, podłączonym do hydrożelu elektrodami w układzie 3x3. Dzięki tej siatce elektrod żel mógł reagować na ruchy „piłki”. Druga siatka elektrod mierzyła stężenie jonów w hydrożelu, co komputer interpretował jako instrukcje, gdzie przesunąć „paletkę”.

Jak się okazało, hydrożel był w stanie grać w grę, a nawet poprawić swoje początkowe wyniki o 10 proc., coraz dłużej odbijając piłeczkę.

Hydrożel pęcznieje szybciej niż się kurczy, przy czym jego tempo pęcznienia zwalnia, nawet gdy prąd elektryczny pozostaje stały. Zdaniem autorów działa to jak szczątkowy rodzaj pamięci – ślady pęcznienia utrwalają się w żelu.

Naukowcy planują dalsze eksperymenty, aby sprawdzić, czy taka nasycona jonami galareta może obsługiwać bardziej złożone obliczenia i mają nadzieję, że ostatecznie będzie mogła zostać wykorzystana do sterowania robotami.

Choć hydrożel jest nieporównanie mniej złożony niż neurony w mózgu, eksperyment dowodzi, że jest zdolny do podobnych zadań. Być może uda się go zastosować do opracowania nowych algorytmów dla normalnych komputerów, które wydajniej realizują zadania przy użyciu absolutnego minimum zasobów. Mógłby się nawet sprawdzić jako prosty, samodzielny komputer analogowy.

Więcej w materiale źródłowym.  (PAP)

Paweł Wernicki

pmw/ agt/