Przed 40 laty na Uniwersytecie Warszawskim utworzono studia logopedyczne. Były to drugie tego rodzaju studia w kraju, pierwsze powstały kilka lat wcześniej w Lublinie z inicjatywy prof. Leona Kaczmarka.
Z tej okazji w piątek w Warszawie rozpoczęła się dwudniowa XV Ogólnopolska Konferencja Logopedyczna.
Dr Aneta Emiluta-Rozya z Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie powiedziała, że powstanie Pomagisterskiego Studium Logopedycznego (PSLog), drugiego w Polsce, miało duże znaczenie dla rozwoju logopedii w kraju.
"Z PSLog UW byli związani wielce zasłużeni dla polskiej logopedii specjaliści, tacy jak dr Irena Styczek, prof. Halina Mierzejewska, doc. Janina Wójtowicz oraz doc. Maria Przybysz-Piwko" – podkreśliła specjalistka.
Powojenna historia polskiej logopedii sięga 1959 r., kiedy z inicjatywy prof. Leona Kaczmarka przy Wydziale Pedagogiki Związku Nauczycielstwa Polskiego powstała Komisja Logopedyczna, która miała zaznajomić nauczycieli z problemami wad wymowy u uczniów.
W 1963 r. powstało Polskie Towarzystwo Logopedyczne, a w 1969 r. na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej powstał pierwszy w kraju Zakład Logopedii i Językoznawstwa Stosowanego. Kształcono w nim logopedów na dwuletnich studiach podyplomowych.
W 1977 r. rozpoczęło działalność Pomagisterskie Studium Logopedyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Dr Aneta Emiluta-Rozya powiedziała, że od tego czasu powstawały studia logopedyczne w kolejnych miastach w kraju. "Od początku lat 80. XX stulecia trwały starania o uznanie zawodu logopedy. Udało się tego dokonać w 1996 r., kiedy zawód logopedy wpisano do rejestru zawodów" - dodała.
XV Ogólnopolską Konferencję Logopedyczną poświęcono zmarłej w 2016 r. doc. Marii Przybysz-Piwko, która przez wiele lat była kierownikiem Pomagisterskiego Studium Logopedycznego, jak również wiceprezesem Towarzystwa Kultury Języka, przewodniczącą Sekcji Logopedycznej TKJ i Polskiego Kolegium Logopedycznego – nieformalnego stowarzyszenia wszystkich uczelni w kraju kształcących logopedów.
Z danych opublikowanych podczas konferencji wynika, że ok. 30 proc. dzieci w Polsce i na świecie wykazuje rozmaite zaburzenia rozwoju językowego. Są to głównie opóźniony rozwój mowy, nieprawidłowe funkcjonowanie mięśni aparatu artykulacyjnego (np. w skutek uszkodzeń okołoporodowych), wady artykulacyjne, jąkanie, deficyty związane z uszkodzeniem narządu słuchu, deformacjami narządów mowy lub nieprawidłowym rozwojem psychicznym i emocjonalnym, np. autyzm.
Zaburzenia mowy występują również u dorosłych. Poza jąkaniem się u dorosłych szczególnie często występuje afazja (całkowita utrata zdolności mowy), do której zwykle dochodzi na skutek udaru mózgu. Pacjentom z tą dolegliwością może pomóc rehabilitacja logopedyczna. Co trzeci dorosły z afazją dzięki niej ma szansę w pełni odzyskać utraconą sprawność językową. (PAP)
Autor: Zbigniew Wojtasiński
Edytor: Anna Ślązak
zbw/ zan/
